“سبک” به دو معنا به کار می رود: می تواند به عناصر، فنون و تکنیک های بصری متمایز اشاره کند که مشخصه آثار فردی هنرمند است . همچنین می تواند به جنبش یا مکتبی که هنرمند با آن مرتبط است اشاره کند. این ممکن است از یک گروه واقعی باشد که هنرمند آگاهانه در آن نقش داشته است، یا ممکن است مقوله ای باشد که مورخان هنر هنرمند را در آن قرار داده اند. واژه «سبک» به معنای اخیر در بحث‌های آکادمیک درباره نقاشی معاصر از کاربرد خارج شده است، اگرچه همچنان در زمینه‌ای رایج استفاده می‌شود.

سبک های نقاشی: انتزاع، اکسپرسیونیسم انتزاعی، آرت بروت، باروک، میدان رنگی، سازه انگاری، کوبیسم، اکسپرسیونیسم، فوویسم، فولک، گرافیتی، لبه سخت، امپرسیونیسم، شیوه گرایی، مینیمالیسم، مدرنیسم، هنر ساده لوح، نئوکلاسیک، اوپ آرت، اورینتالیسم، بیرونی، فوتورئالیسم، پوانتیلیسم، پاپ آرت، پست مدرنیسم، انتزاع پسا نقاشی، بدوی، رئالیسم، رمانتیسم، رئالیسم رمانتیک، رئالیسم سوسیالیستی، استاکیسم، سوررئالیسم، تاشیسم.

طراحی

رنگ آمیزی روشی برای ایجاد یک تصویر با استفاده از ابزارها و تکنیک های مختلف است که معمولاً شامل علامت گذاری یک سطح با اعمال فشار از ابزار یا حرکت ابزار در سراسر سطح است. ابزارهای رایج عبارتند از: مداد گرافیتی، خودکار و جوهر، قلم موی جوهر، مداد شمعی، مداد رنگی، زغال چوب، پاستل، و نشانگر. بیشتر وسایل نقاشی یا خشک (مانند گرافیت، زغال چوب، پاستل، کنته، نقره پوینت) یا بر پایه آب (مارکر، خودکار و جوهر) هستند. مدادهای آبرنگ را می توان به صورت خشک مانند مداد معمولی استفاده کرد و سپس با یک قلم مو مرطوب برای جلوه های نقاشی مختلف مرطوب کرد. بسیار نادر است که هنرمندان با جوهر نامرئی (معمولاً رمزگشایی) نقاشی کنند و از ابزارهای دیجیتالی نیز برای شبیه سازی جلوه های آنها استفاده می شود.

روشهای اصلی مورد استفاده در ترسیم عبارتند از: خط کشی، هاچینگ، متقاطع هچ، هچ تصادفی، خط خطی، سایه زنی و ترکیب.

در نقشه ها معمولاً از هچینگ استفاده می شود که از گروه هایی از خطوط موازی تشکیل شده است. Crosshatching از crosshatching در دو یا چند جهت مختلف برای ایجاد یک لحن تیره تر استفاده می کند. از دریچه های شکسته یا خطوط شکسته برای ایجاد تن های روشن تر استفاده می شود و با کنترل تراکم شکستگی ها می توان به درجه بندی دست یافت و در نهایت می توان از هچ یا قرار دادن تصادفی نقاط در صفحه نیز برای ایجاد بافت یا ته رنگ استفاده کرد.

سایه زدن تکنیکی است برای تغییر مقادیر رنگ روی کاغذ برای نشان دادن رنگ یک ماده و همچنین قرار دادن سایه ها. توجه دقیق به نور، سایه ها و نقاط برجسته می تواند به بازتولید تصویر بسیار واقعی منجر شود.

Blending از ابزاری برای جابجایی مواد طراحی روی کاغذ استفاده می‌کند تا ضربه‌های اصلی را پنهان کند؛ این کار را فقط می‌توان زمانی انجام داد که با موادی مانند گرافیت یا زغال چوبی که پس از اعمال به طور دائم به آن چسبیده نشده‌اند، طراحی کنید.

طراحی معمولاً با نقاشی متفاوت است که در آن رنگدانه های رنگی در یک محیط مایع معلق هستند و معمولاً با قلم مو اعمال می شوند. اچ کردن شبیه به رنگ آمیزی است، با این تفاوت که ابزار به یک سطح برش می دهد، سپس از آن برای چاپ روی یک سطح جداگانه استفاده می شود.

یکی از معیارهایی که طراحی را از نقاشی متمایز می کند این است که به هنرمند اجازه نمی دهد رنگ ها را قبل از به کار بردن آنها با هم ترکیب کند. رنگ‌ها را فقط می‌توان روی سطح نقاشی ترکیب کرد، معمولاً روی هم قرار می‌گیرند یا آن‌ها را به اندازه‌ای نزدیک به چشم قرار می‌دهند که «ترکیب» شوند.

این تفاوت ها تا حدودی دلبخواه و قابل تغییر هستند. برخی از هنرمندان از ترکیبات کاملاً پاستل و مداد رنگی به عنوان “نقاشی” یاد می کنند و در قرن نوزدهم، “طراحی” شامل استفاده از آبرنگ نیز می شود.

قبل از شروع کار بر روی یک تصویر، یک هنرمند احتمالاً می خواهد بفهمد که رسانه های مختلف چگونه کار می کنند. ابزارهای مختلف طراحی را می‌توان در برگه‌های تمرین امتحان کرد تا ببینید چه نوع نقاشی ایجاد می‌کنند و چگونه از ابزار برای دریافت رنگ‌های مختلف استفاده کنید.

به هنرمندی که در طراحی سرآمد باشد، نقشه کش یا نقشه کش می گویند .

برای شروع، می خواهم بگویم که کاملاً با این گفته موافقم و شخصاً پس از مطالعه عمیق هنرمندان اروپای غربی و انگلیسی در درس زبان انگلیسی، به یک هنردوست نسبتاً با تجربه تبدیل شدم. هرگز فکر نمی کردم که هنرمندان بزرگ گذشته با ایده ها، آموزش و درک هنر و زیبایی بسیار نزدیک بودند. من همچنین دریافتم که بدون مطالعه اولیه و مسطح بودن قرون وسطی، قدردانی از واقع گرایی پر زرق و برق معروف هوگارث و رد کامل ایده آل سازی – رویکردی که در آن زمان انقلابی بود- غیرممکن خواهد بود.

من آموختم که هنرمندان انگلیسی قرن ۱۷ ^و ۱۹ بسیار تحت تأثیر مشاهیر فلاندری مانند سر آنتونی ون دایک بودند، که مدل های آنها به راحتی برای زره ​​بی عیب و نقص، نگاه محکم و رفتار سلطنتی قابل تشخیص هستند. بدیهی است که همه آنها افراد بسیار مهمی هستند. به عنوان نقاش چارلز اول، این هنرمند مأمور شد تا عظمت پادشاه را به همه کسانی که او را دیدند، منتقل کند.

آنتورپ، ون دایک به لندن و سپس به ایتالیا رفت. در آنجا او سبک زیباتری از نقاشی را در پیش گرفت که در طول زندگی خود آن را حفظ کرد. در ایتالیا بود که ون دایک سبکی را ایجاد کرد که پایه و اساس سنت بزرگ پرتره سازی انگلیسی را بنا نهاد، که معمولاً نجیب زادگان با بدنی با شکوه و باریک هستند. او اغلب متهم به چاپلوسی از شاگردانش می شد، اما همه آن را دوست نداشتند. به عنوان مثال، کنتس ساسکس به تابلو نقاشی او واکنش نشان داد و گفت که او احساس می کند “در خلق و خوی بدی قرار دارد و به طور کامل عاشق خود شده است.”

هنری فیلدینگ زمانی گفت: “هنرمند اکیداً توصیه کرد که بگوییم چهره‌ها به نظر نفس می‌کشند، اما البته وقتی به نظر می‌رسد در حال فکر کردن هستند، تشویق بزرگ‌تر و بزرگ‌تر است.” و در این راستا، پرتره هایی از سر جاشوا رینولدز ناگزیر به ذهن متبادر می شود که بیشتر به دلیل ترکیب سبک عالی استادان بزرگ ایتالیایی با پرتره های اشراف انگلیسی شناخته می شود. احساس می‌کردم پیامی را که رینولدز می‌خواست به نسل بعدی منتقل کند، درک می‌کردم. در نقاشی های او عظمت و رسمیت به حداقل رسیده است. تمرکز بر احساسات و عواطف انسانی است. به عنوان مثال، در پرتره او “کنتس اسپنسر و دخترش جورجیانا”، عناصر پس زمینه ستون، پارچه های پرده و ابرهای غوطه ور آخرین چیزی است که به آن توجه می کنیم. چهره دوست داشتنی مادر و معصومیت پنج ساله -دختره تعجب می کنند. فکر کردم فهمیدم که مادران همیشه بسیار مراقب، مراقبت کننده و سخاوتمند خواهند بود، خواه توری پیچیده و ابریشم ظریف بپوشند، پیراهن های جین یا شلوار جین. توانایی انتقال این پیام به مردم واقعا استاد است. این توضیح می دهد که چرا به رینولدز اعتبار می دهند که پرتره را در بریتانیا به ارتفاعی برابر با استادان بزرگ ایتالیایی ارتقا داده است. موقعیت آن در دوران سلطنت جورج سوم به گونه ای بود که هنگامی که پادشاه آکادمی سلطنتی را در سال ۱۷۶۸ تشکیل داد، رینولدز اولین رئیس آن شد. که او پرتره را در بریتانیای کبیر به ارتفاعی برابر با استادان بزرگ ایتالیایی رساند. موقعیت آن در دوران سلطنت جورج سوم به گونه ای بود که هنگامی که پادشاه آکادمی سلطنتی را در سال ۱۷۶۸ تشکیل داد، رینولدز اولین رئیس آن شد. که او پرتره را در بریتانیای کبیر به ارتفاعی برابر با استادان بزرگ ایتالیایی رساند. موقعیت آن در دوران سلطنت جورج سوم به گونه ای بود که هنگامی که پادشاه آکادمی سلطنتی را در سال ۱۷۶۸ تشکیل داد، رینولدز اولین رئیس آن شد.

میگل د سروانتس گفت: هنرمندان خوب طبیعت را تقلید می کنند، بدها آن را آروغ می زنند.نمی توان به نقاشان منظره انگلیسی فکر نکرد که حکمت جهانی این بیانیه را درک می کنند. من عمیقا تحت تاثیر آقای و خانم اندروز توسط توماس گینزبورو قرار گرفتم. یک زوج آرام استانی پس از یک روز فیلمبرداری در حال استراحت هستند. در سمت راست، املاک آنها به دوردست ها می رود. دانه های ذرت به ما می گویند که پاییز است، و سگ و تفنگ ساچمه ای آقای اندرو نشان می دهد که او در حال شکار بوده است. زمانی که تقریباً به طور غریزی شروع به جستجوی یک گلوله قرقاول توسط این آقای ظریف انگلیسی کردم، این یک تجربه واقعی بود. من صمیمانه متاسفم که گینزبورو هرگز نقاشی را تمام نکرده بود. لباس ساتن آبی همسرش که به زیبایی دوخته شده، ناتمام است، با شبح یک پرنده در دامان او. رابرت اندروز و فرانسیس کارتر در نوامبر ۱۷۴۸ ازدواج کردند و تصور می شود که این پرتره برای بزرگداشت این رویداد کشیده شده است. شگفت انگیز است که چقدر حساس می شویم در برخورد با یک شاهکار واقعی، دیدم که هر دو خیلی جوان نیستند و کلماتی از یک آهنگ روسی به ذهنم رسید، جایی که پاییز با سن یک فرد مقایسه می شود. این آهنگ ما را متقاعد کرد که هر لحظه از زندگی مان را ارزشمند بدانیم زیرا اندروز از آخرین خورشید اواخر پاییز لذت می برد. سال ها آنها را عاقل تر، شادتر کرده و آرامش و ثبات را در قلب هایشان به ارمغان آورده است.

به نظرم رسید که متوجه شدم نه تنها حس شهودی او از سبک و رنگ و مدیریت عالی او با رنگ، او را به یکی از نوابغ هنری قرن هجدهم اروپا تبدیل کرده است، بلکه توانایی قرار دادن شعر و موسیقی در هر ضربه قلم مو را دارد.