روانشناس بالینی وظیفه تشخیص اختلالات روانشناختی را بر عهده دارد و از دانش خود در روانشناسی برای ارزیابی نیازها، توانایی ها و رفتارهای بیمار استفاده می کند. مداخله یک درمانگر ممکن است شامل درمان با خانواده و مداخله هماهنگ با سایر متخصصان نیز باشد. بیماران می توانند مستقیماً به تیم های سلامت روان و خدمات روانشناسی مراجعه کنند یا توسط پزشک ارجاع داده شوند. روانشناسان بالینی از ارزیابی های خود برای شناسایی موارد زیر استفاده می کنند: ماهیت مشکل. مناسب بودن درمان. نوع درمان مورد نیاز. ارزیابی کلی نوع درمان، شرح توصیه هایی را که هر بیمار نیاز دارد. یکی دیگر از وظایف روانشناس بالینی مشارکت در مدیریت و برنامه ریزی خدمات سلامت است. این می تواند شامل آموزش سایر مشاوران در زمینه هایی مانند تشخیص روانشناختی یا مدیریت استرس یا نظارت روانشناسان در آموزش باشد. با توجه به محیط کار، روانشناسان بالینی از بیماران در بیمارستان ها و کلینیک های دولتی، خدمات تامین اجتماعی، خانه های سالمندان، مراکز بازداشت پیشگیرانه، مراکز آموزشی جوانان و غیره بازدید می کنند. روانشناسان بالینی که به تدریس و تحقیق اختصاص دارند می توانند مشاغل حرفه ای خود را در دانشگاه ها و واحدهای تحقیقاتی پزشکی توسعه دهند. روانشناسان بالینی اغلب به عنوان یک تیم به همراه سایر متخصصان مانند پزشکان، پرستاران، مددکاران اجتماعی و کاردرمانگران و همچنین روانشناسان دیگر به منظور ارزیابی و ارائه مناسب ترین درمان کار می کنند. یک روانشناس بالینی مهارتهای زیر را کسب کرده است آموزش اختصاصی روانشناسی بالینی. ظرفیت تحقیق علاقه به طرز فکر و عمل انسان. رویکرد منطقی و روشمند برای حل مسئله. مهارت های بین فردی و ارتباطی عالی. یک رویکرد آرام و حرفه ای در همه حال. توانایی انتقال نتایج تحقیقات خود حتی در گزارش های مکتوب. مهارتهای کار گروهی. به محرمانه بودن مشتریان خود احترام جدی می گذارد. دانش روانشناسی برای درک رفتار به روش علمی. همچنین باید: شنونده خوبی باشد به روشی منطقی و سیستماتیک کار کند صبور، عینی و عاری از تعصب باشد توانایی برقراری ارتباط با افراد در هر سنی و از هر زمینه اجتماعی. قادر به برقراری یک رابطه قابل اعتماد و سازنده با مراجعان. و نیز متعهد شود که به مردم کمک کند تا زندگی خود را به روشی مثبت تغییر دهند. انعطاف پذیر باشد و نیز در برابر مشکلاتی که با آن مواجه می شود غرق نشود