براساس پژوهشی که در دانشگاه آکسفورد انجام شده است، ۴۵ درصد مشاغلی که اکنون وجود دارند در ۱۰ سال آینده دستخوش تغییر اساسی خواهند شد. برخی به کلی از میان خواهند رفت یا دست‌کم به گونه‌ای تغییر می‌کنند که نیاز با کاهش جدی نیروی کار خواهند داشت.

این مسأله تأثیر عظیمی خواهد داشت بر برنامه‌ریزی شما برای آینده شغل‌تان و همگام کردن خود با تغییر فضای کار. در این مقاله به برخی از مشاغلی خواهیم پرداخت که در دهه آینده و سال‌های پس از آن دستخوش تغییرات بنیادی خواهند شد.

این فهرست ۱۵ شغلی است که در طی ۱۰ یا ۲۰ سال آینده از بین خواهند رفت یا کاملا به ماشین‌ها سپرده خواهند شد و نیروی انسانی از آنها حذف خواهد شد:

شماره یک: راننده‌ها

رانندگان تاکسی، رانندگان اتوبوس، رانندگان کامیون، رانندگان اسنپ، پیک‌های موتوری و وانت‌داران، همه در این خطر هستند که در آینده نزدیک شغل‌شان را ماشین‌ها بر عهده بگیرند.

تنها در ایالات متحده ۵/۱۵ میلیون کامیون و ۲ میلیون تریلر در جاده‌ها مشغول به جابه‌جا کردن بار هستند و صنعت حمل‌ونقل حدود ۱۴ میلیون کارمند دارد که ۱۰ میلیون آنها راننده هستند. اینها کسانی هستند که پیش از بقیه شغل خود را از دست خواهند داد. کامیون‌های بدون راننده ۲۴ ساعت شبانه‌روز و ۷ روز هفته می‌توانند تردد کنند و نیازی به استراحت ندارند و در حال حاضر تکنولوژی ساخت چنین ماشین‌هایی وجود دارد. پس در نتیجه به دلیل صرفه اقتصادی به زودی جایگزین روش کنونی خواهند شد.

شاید باور نکنید اما از همین حالا دولت آلمان از این ایده پشتیبانی می‌کند و سخت در تلاش است استفاده از کامیون‌های بدون راننده را گسترش دهد.

اگر تصاویر مربوط به ماشین‌های تسلا را دیده باشید می‌دانید که قرار است نسل بعدی این ماشین‌ها کاملا خودکار طراحی شود. خود ایلان ماسک، مؤسس تسلا معتقد است که یکی دو سال زمان لازم است تا تکنولوژی لازم برای ساخت ماشین تسلای اتوماتیک فراهم بشود و بعد از آن، سه سال نیز لازم است تا دولت با تولید انبوه آن موافقت کند.

همه کارخانجات بزرگ ماشین‌سازی به سمت تولید ماشین‌های الکترونیکی و خودکار حرکت کرده‌اند و آن شرکت‌هایی که چنین نکنند، به‌زودی از گردونه رقابت حذف خواهند شد.

در آینده نزدیک، رانندگی کاری شبیه به سوار شدن در آسانسور می‌شود. تنها کاری که لازم است بکنید این است که یک دکمه را فشار دهید و خودرو، شما را به هرجایی که بخواهید خواهد برد.

شماره دو: کشاورزان

در زمان قدیم شمار کسانی که در حوزه کشاورزی فعال بودند بسیار زیاد بود. این رقم در طی سالیان بسیار کاهش پیدا کرده است.

شاید برخی، کشاورزی را کار شدید بدنی بدانند که در مناطق توسعه‌نیافته، افرادی به آن مشغول هستند اما در مقیاس عظیم، کشاورزی در حال حاضر به طور وسیع مکانیزه شده است و برخی افراد معدود که به طور ویژه آموزش‌ دیده‌اند، ماشین‌آلات سنگین کشاورزی را از درون اتاقک‌ها هدایت می‌کنند. جای آنها گرم و نرم است و سیستم کنترل از راه دور باعث شده مجبور نباشند چندان فشار بدنی تحمل کنند.

در گذشته لازم بود زمین را با کار نیروی انسانی مساحی کرده و نقشه آن را تهیه کنند. همچنین لازم بود افرادی زمین را از علف‌ها بزدایند و آن را بکارند و افراد دیگری محصول را برداشت کنند و به جای مورد نظر انتقال دهند.

امروزه مساحی و اندازه‌گیری به وسیله هواپیماهای بدون سرنشین یا تصاویر ماهواره‌ای انجام می‌شود. خاک‌ را از قبل در برابر علف‌های هرز مقاوم می‌کنند یا دانه‌هایی که در زمین کاشته می‌شوند به علف‌ها مقاوم هستند. کاشت و برداشت در زمان بسیار کمتری نسبت به گذشته انجام می‌شود و به لطف ابزارها و ماشین‌های تخصصی، به زودی این کار را ماشین‌های بدون راننده انجام خواهند داد.

در آینده نزدیک، کشاورز بودن هم‌سطح بانک‌دار بودن یا مدیر صندوق پوشش ریسک بودن خواهد بود زیرا تنها تعداد معدودی انحصار تولید محصولات غذایی را در دست خواهند داشت.

اگر این حرف به نظرتان مسخره می‌رسد که تنها افراد اندکی انحصار تولید و عرضه مواد غذایی را در دست داشته باشند، شما از خیلی چیزها خبر ندارید! امروزه تنها ۱۰ شرکت بزرگ کنترل تقریبا تمام برندهای غذا و نوشیدنی‌های عمده را در سرتاسر جهان به دست دارند.

هر چه که می‌خورید از یکی از این شرکت‌ها آمده است. این شرکت‌ها عبارت‌اند از نستله، پپسی‌کولا، کوکا کولا، یونیلور، دانون، جنرال مایلز، کلوگز، مارس، اتحادیه غذای بریتانیا و موندلز. اگرچه این حقیقت شک‌آور است، اما بینش درستی در مورد آینده به شما می‌دهد.

شماره سه: ناشران و چاپ‌خانه‌داران

روزنامه چاپی در خیلی جاها از میان رفته است و رسانه‌های سنتی با غلبه اینترنت بسیار ضرر دیده‌اند و کمیاب شده‌اند. دیگر کسی اخبار را از طریق روزنامه دریافت نمی‌کند. اغلب اخبار از راه توئیتر، تلگرام و غیره مستقیما و در لحظه منتقل می‌شوند.

همه نشریه‌های سنتی در تلاش برای بقا هستند و رقابت‌شان نه با یک‌دیگر، بلکه برای زنده ماندن است. بسیاری از مجلات بزرگ و نامدار که خود برند محسوب می‌شوند یا تعطیل شده‌اند یا در آستانه تعطیلی هستند و تمام تلاش خود را برای دیجیتالی شدن به کار گرفته‌اند و البته معلوم نیست این کار نیز آنها را نجات بدهد.

امروزه اطلاعات رایگان شده است و ناشران بسیار اندکی هستند که خوشنامی برندشان باعث می‌شود بتوانند به کار ادامه دهند. بهترین مثال، روزنامه نیویورک تایمز است که توانسته است با پیاده‌سازی موفق یک سیستم اشتراک پولی آنلاین برای خوانندگان خود که می‌خواهند محتوای چاپی آنها را بخوانند، به کار ادامه بدهد.

تصور کنید سایت‌هایی مانند سایت دهکده جهانی توسعه و مهارت بخواهند محتواهای خود را پولی کنند. در فضای اینترنت این کار چندان پاسخگو نیست و هر کس چنین کاری بکند به زودی از گردونه رقابت حذف خواهد شد. در فضای مجازی مبنا بر این است که استفاده از منابع برای همگان به یک میزان آزاد و رایگان باشد و برندهای بزرگ در تلاش هستند جایگاه خود را در محیطی که محتواهای آنلاین حرف اول را می‌زنند حفظ و تقویت کنند.

شما قاعدتا چندان عادت ندارید اخبار خود را از شبکه‌های تلویزیونی دریافت کنید، مگر اینکه پنجاه‌ساله یا بیشتر باشید. پیرمردها اخبار شبکه یک را می‌بینند و جوان‌ها پای موبایل یا رایانه، یوتیوب و توییتر و اینستاگرام را بالا و پایین می‌کنند.

شماره پنج: آژانس‌های مسافربری

آخرین باری که برای گرفتن بلیط هواپیما به یک آژانس مسافربری مراجعه کرده‌اید چه زمانی بود؟

امروزه بسیاری از افراد برای رزرو بلیط هواپیما، رزرو هتل و تهیه بلیط سفر خود از خدمات آنلاین استفاده می‌کنند.

دیگر لازم نیست نفر سومی برای ما بلیط هواپیما بگیرد یا هتل رزرو کند. می‌توانیم خودمان این کار را آنلاین انجام دهیم، یا حتی از سی‌ری (دستیار سنخگوی دستگاه‌های اپل) بخواهیم این کار را انجام دهد.

شماره شش: کارگران کارخانه

وقتی انقلاب صنعتی به وقوع پیوست، همه افرادی که سر زمین‌ها کار می‌کردند در کارخانه‌هایی مشغول به کار شدند که دستگاه‌هایی می‌ساختند تا زندگی ما را آسان‌تر بکنند. در این فرایند و با پیشرفت تکنولوژی، همین افراد مسئول دستگاه‌هایی شدند که دستگاه‌های دیگری می‌ساختند که آن دستگاه‌های جدید نیاز به نیروی انسانی را در کارخانه‌ها از بین می‌بردند.

برای اینکه تفاوت را احساس کنید، می‌توانید مقایسه کنید که مثلا کارخانه فولکس واگن در صد سال پیش چگونه ماشین تولید می‌کرد واکنون چگونه این کار را انجام می‌دهد.

در گذشته لازم بود چندین نفر دو شیفته کار کنند تا محصول نهایی به دست بیاید. اما امروزه کارگران در محیط کار فقط باید بر کار نرم‌افزارهای ساده نظارت کنند.

یک شوخی جالبی در مورد کارخانه‌های آینده وجود دارد که قابل تأمل است:

در کارخانه‌های آینده تنها یک انسان و یک سگ وجود دارند. انسان برای این است که به سگ غذا بدهد و سگ برای این است که نگذارد انسان به ماشین‌ها دست بزند!