علمی

خب نیازی نبوده که کتاب تست داشته باشن نمیخواستن کنکور بدن که!!

اون زمان هم دانشگاه و مدرسه بوده و می تونستند تحصیلات خودشون رو ادامه بدن همچنین که برای دانشمند بودن حتما نیاز به تحصیلات آکادمیک نیست ولی مطلبی که در یک سایت خارجی خونده بودم رو اینجا قرار میدم در مورد اینکه نحوه یادگیری انیشتین چطوری بوده

یکی از رایج ترین داستان ها در مورد اینشتین این است که او در ریاضیات ابتدایی مدرسه شکست خورده است. من فکر می کنم این یکی از آن ایده هایی است که آنقدر خوب به نظر می رسد که صرف نظر از اینکه درست است یا نه ، باید تکرار شود.

متاسفانه صحت ندارد اینشتین از کودکی دانش آموز قوی ریاضی بود. خودش اعتراف می کند:

“من هرگز در ریاضیات شکست نخورده ام. قبل از پانزده سالگی حساب دیفرانسیل و انتگرال را فرا گرفته بودم. “

در حالی که داستان اینکه اینشتین در بچگی یک کودن بود قطعا دروغ است ، اما اینطور نیست که او به عنوان یک نابغه در نظر گرفته شود.

کارنامه انیشتین با بالاترین نمره ۶
در کالج ، انیشتین اغلب در ریاضیات با مشکل روبرو بود و در فیزیک ۵ و ۶ (از ۶ نمره ممکن) دریافت می کرد ، اما در بیشتر دروس ریاضی خود فقط ۴ نمره (به سختی نمره قبولی) می گرفت. هرمان مینکوفسکی ، استاد ریاضیات و همکار آینده او ، او را “سگ تنبل” نامید و پروفسور فیزیک ، ژان پرنه ، حتی در یک دوره فیزیک تجربی ، انیشتین را با نمره ۱ مردود کرد.

در انتهای کالج ، انیشتین دارای تمایز مشکوک فارغ التحصیلی به عنوان نفره دوم از آخر دانش آموز کلاس بود.

اینشتین چگونه ریاضی و فیزیک را آموخت؟

با توجه به مشارکت عظیم اینشتین در فیزیک ، من فکر می کنم که اکنون ارزش این سوال را دارد که چگونه او آن را آموخته است.

در طول زندگینامه انیشتین ، هر زمان که روشهای یادگیری و کشف او ذکر می شد ، یادداشت می کردم. سپس ، من سعی کردم این مشاهدات را در چندین روش یا رفتار ترکیب کنم که به نظر می رسد هم اکتشافات انقلابی انیشتین و هم درک عمیق او از موضوع را قادر ساخته است.

۱. یادگیری از حل مشکلات سخت ناشی می شود ، نه از شرکت در کلاس ها

با نگاهی به دوران ابتدایی دوران انیشتین ، یکی از چیزهایی که آشکار می شود ، بیزاری از درس های حفظی و شرکت در کلاس ها بود. پروفسور فیزیک که او را ترک کرد ، این کار را در قسمت کوچکی انجام داد ، زیرا اینشتین اغلب از کلاس فراری بود. همانطور که او ادعا می کند ، “من زیاد هاکی بازی می کردم و  فیزیک نظری را با اشتیاق مقدس در خانه مطالعه می کردم.”

انیشتین در جوانی

این عادت از کنارگذاشتن کلاسها برای تمرکز بر حل مشکلات سخت در اوقات فراغت ، توسط عمویش ، یعقوب اینشتین ، ایجاد شد که اولین بار او را با جبر آشنا کرد. در زمان ۱۲ سالگی ، انیشتین قبلاً “تمایل به حل مسائل پیچیده در حساب” داشت و والدینش یک کتاب ریاضی پیشرفته برای او خریدند که می تواند در تابستان از آن درس بخواند.

اینشتین فیزیک را نه با شرکت در کلاسها بلکه با  بازی با ایده ها و معادلات به تنهایی آموخت. انجام دادن ، نه گوش دادن ، نقطه شروع یادگیری فیزیک بود.

۲. شما واقعاً وقتی چیزی را می دانید که خودتان می توانید آن را ثابت کنید

چگونه متوجه می شوید که واقعاً چیزی را درک کرده اید؟ روش انیشتین این بود که سعی کند خودش معادله را اثبات کند! این روش در سنین پایین شروع شد ، زمانی که عمو یعقوب ، او را برای اثبات قضیه فیثاغورس به چالش کشید:

اینشتین به یاد می آورد: “پس از تلاش زیاد ، من موفق شدم” این قضیه را بر اساس شباهت مثلث ها “اثبات کنم.”

آیزاکسون توضیح می دهد که اینشتین “با اثبات به روش خودش نظریه های قبلی را اثبات می کرئ”. این رویکردی بود که اینشتین برای یادگیری فیزیک به کار برد. با یک کنجکاوی قوی هم برای دانستن نحوه عملکرد واقعی چیزها و هم بر این باور بود که “طبیعت را می توان به عنوان یک ساختار ریاضی نسبتاً ساده درک کرد”.

آنچه در اینجا باید مورد توجه قرار گیرد نه تنها روش اثبات گزاره ها برای یادگیری فیزیک است ، بلکه انگیزه انجام این کار نیز است.

۳. شهود بیشتر از معادلات اهمیت دارد

اینشتین فیزیکدان شهودی بهتری نسبت به ریاضیدان بود. در حقیقت ، تنها زمانی که او سالها در توسعه نسبیت عادی تلاش کرد ، بیشتر شیفته فرمالیسم های ریاضی به عنوان روشی برای انجام فیزیک شد.

مجموعه ای از کتاب های علمی آرون برنشتاین که اولین رویکرد شهودی به فیزیک را تشویق می کرد ، از اولین مشوق های او بود. این کتابها تصاویری تخیلی برای درک پدیده های فیزیکی ، مانند “سفری خیالی در فضا” ، برای درک یک سیگنال الکتریکی و حتی بحث در مورد ثبات سرعت نور ارائه دادند ، موضوعی که بعداً باعث کشف نسبیت خاص اینشتین شد.

تحصیلات بعدی اینشتین در آارائو ، سوئیس ، به شدت تحت تأثیر فلسفه اصلاحات آموزشی سوئیسی ، یوهان هاینریش پستالوزی بود. پستالوزی ادعا کرد: “درک بصری اصلی ترین و تنها وسیله واقعی آموزش و نحوه قضاوت صحیح در مورد چیزها است” ، و افزود: “یادگیری اعداد و زبان قطعاً باید تابع یکدیگر باشد.”

پپستالوزی ، مصلح آموزشی سوئیس ، بر یادگیری از طریق تصاویر تأکید کرد ، نه به صورت روتین.

آیا این تأثیرات اولیه عوامل سبکی در شیوه تجسم ترجیح داده شده اینشتین برای حل مسائل فیزیکی بودند یا صرفاً مشوق تشویقی برای ذهنی بود که قبلاً مستعد استدلال به این روش بود؟ گفتنش سخت است به هر حال ، من فکر می کنم می توان ادعا کرد که توسعه شهود ایده ها ، به ویژه شهود بصری ، نقش ارزشمندی در فیزیک دارد.

۴. تفکر نیاز به فضای آرام و تمرکز عمیق دارد

Einstein in his home office

اینشتین استاد کار عمیق بود. او توانایی باورنکردنی در تمرکز داشت ، پسرش گزارش داد:

“به نظر می رسد حتی بلندترین گریه های نوزاد نیز برای پدر مزاحمتی ایجاد نمی کند ،” او می تواند کار خود را کاملاً بدون سر و صدا ادامه دهد. ”

اگرچه برای موقعیت های دانشگاهی نادیده گرفته می شود ، اما این کار بدون تحریک فکری او در دفتر ثبت اختراع برن نبود ، که به او زمان و حریم خصوصی داد تا اسرار نسبیت را فاش کند. اینشتین می گوید:

من فقط در دو یا سه ساعت توانستم یک کار کامل را انجام دهم. در بقیه روز ، من ایده های خودم را اجرا می کردم. “

تمرکز وسواس گونه ای که اینشتین در حل مشکلات در دوران کودکی به کار برد ، سرانجام به او در شکستن نسبیت عام کمک شایانی کرد و در نهایت به “دیوانگی طاقت فرسای چهار هفته ای” ختم شد. این شدت گاهی اوقات بر سلامتی او تأثیر می گذارد و مشکلات معده را در خود ایجاد می کند تا ریاضیات دشوار معادلات میدان تانسور را باز کند.

توانایی تمرکز اینشتین ، همراه با احترام به تنهایی ، به او اجازه داد تا برخی از بهترین کارهای خود را در فیزیک انجام دهد. حتی در سنین بالا ، او هنوز ساعت های زیادی را در قایق خود می گذراند و سکان را بی حرکت به جلو هل می داد که ظاهراً در فکر فرو رفته بود و با انفجار معادلات خط خطی در دفترچه یادشده قطع می شد.