این پرسش احتمالا بهترین پرسشی است که در گوگل درباره‌ی IoT جست‌وجو شده است: آیا اینترنت اشیا واقعی است؟

پاسخ‌ به این پرسش تا حدی دشوار است. این‌روزها فناوری سرشار است از بازاریابی ها و بزرگ‌نمایی‌ها؛ در نتیجه، تصمیم گیری درباره‌ی اینکه آیا یک نوآوری واقعا موفقیت‌آمیز است یا خیر، در مراحل آغازین بسیار دشوار است.

اما کاربرد اینترنت اشیا چنان گسترده است که به یک پروژه یا محصول وابسته نیست. یخچال‌های هوشمند شاید در آینده وارد زندگی ما شوند یا شاید هم به‌خاطر سود اندکی که دارند، کنار گذاشته شوند؛ اما حسگر‌های متصل‌به‌هم و ابزارهای هوشمند قطعا هواداران زیادی خواهند داشت و پیوسته توسعه خواهند یافت.

تا یک دهه‌ی دیگر، همه‌ی اشیا می‌توانند از طریق اینترنت به هم متصل باشند؛ در نتیجه، اشیای هوشمند سراسر زندگی ما را فرامی‌گیرند و به‌تدریج، واژه‌ی «هوشمند» از ادبیات روزانه‌ی ما حذف می‌شود؛ برای نمونه، امروز به دستگاه‌هایی که میزان مصرف انرژی را با فناوری IoT اندازه‌ می‌گیرند، «کنتورهای هوشمند» می‌گوییم؛ اما به‌تدریج، این کنتورها چنان در همه‌جای جهان فراگیر می‌شوند که دیگر آنها را فقط «کنتور» می‌نامیم؛ درست همانند «تلفن‌‌های هوشمند» که به‌دلیل رواج گسترده‌شان، فقط «تلفن» خوانده می‌شوند.

مهم نیست که IoT کجاست و چه نامی بر آن می‌گذاریم؛ مهم این است که واقعیت دارد. اما روشن است که حتی گوگل هم پاسخ دقیقی برای آن ندارد.

در پی گسترش IoT، کسب‌وکارهای بسیاری می‌کوشند تا از اشیای متصل‌به‌هم و داده‌هایی که تولید می‌کنند، برای کسب‌وکارشان ارزش‌آفرینی کنند. پیش‌بینی شرکت پژوهشی گارتنر (Gartner) نشان می‌دهد که تا سال ۲۰۲۰، بیش از نیمی از فرایندهای عمده‌ی جدید در کسب‌وکار در IoT مشارکت خواهند داشت.