در بحث ارزش گذاری مشاغل اجتماعی، همواره دو دیدگاه در جامعه وجود دارد: دیدگاهی که صرفاً به “عنوان شغل و جایگاه اجتماعی آن” توجه دارد و بر این باور است که شرط موفقیت، رسیدن به یکی از مشاغل برتر جامعه است و سایر عوامل نظیر استعداد، انطباق تیپ شخصیتی با شغل، توان خدمت رسانی فرد در آن شغل و … اهمیت چندانی ندارد. در این دیدگاه، موفقیت شغلی یعنی به دست آوردن یکی از مشاغل خاص و برتر جامعه و شما زمانی ارزشمندید که مثلاً یک پزشک یا مهندس یا استاد دانشگاه و نظایر آن باشید و در غیر این صورت، با ورود به جرگه  سایر مشاغل، یک انسان شکست خورده و کم ارزش به حساب خواهید آمد.

در نقطه مقابل، دیدگاه دوم قرار دارد که معتقد است تمامی مشاغل پاک جامعه سودمند و محترم اند و آنچه مهم و ارزشمند است، خدمت درست و صادقانه فارغ از عنوان شغل و جایگاه ظاهری آن است. در این دیدگاه، ملاک شأن اجتماعی مشاغل، وجدان کاری و ارایه خدمت صادقانه است و برای یک فرد در مشاغل به ظاهر کم اهمیت همان ارزشی را می توان متصور بود که برای یک فرد در یک شغل اسم و رسم دار. از این منظر، رفتگری که امانتدار است و کیف پول یافته را به صاحبش بر می گرداند، تا فروشنده دوره گردی که جنس مرغوب به مشتری می فروشد تا یک جراح زبده مغز و اعصاب که عمل جراحی را با دقت و حوصله به پایان می رساند، همه در یک جایگاه شغلی قرار می گیرند چرا که هر یک در حد توان، به وظیفه خود به شکل مطلوب عمل کرده اند.