کشور های مختلفی دچار همچین مشکلی شدند که به چند مورد از آنها اشاره می کنم:

1. کره شمالی

کره شمالی یک از ثروتمند ترین کشور های شرق آسیا بود. شاید باور نکنید اما زمانی کره شمالی ثروتمندتر از کره جنوبی بوده و حتی ثروتمندترین کشور در آسیا.

مابین سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ کره شمالی یکی از موفق ترین کشورهای دنیا از نظر اقتصادی بوده است. در دهه ۱۹۸۰ ، نرخ شهرنشینی کره شمالی به نصف رسید، صنعتی شدن تحقق یافت ، امید به زندگی ۷۰ ساله و نرخ مرگ و میر نوزادان حدود ۲۰ درصد بود. میزان رضایت از زندگی در کره شمالی امروز در مقایسه با آن در دهه ۱۹۸۰ چندین بار به طور جدی کاهش یافته است.

از سال ۱۹۷۴ ، سرانه تولید ناخالص داخلی کره جنوبی و دیگر شاخص های اصلی اقتصادی شروع به پیشی گرفتن از کره شمالی کرد. پیش از آن ، سطح توسعه اقتصادی کره جنوبی تنها دو سوم  کره شمالی بود. پس از دهه ۱۹۹۰ ، کره جنوبی کره شمالی را پشت سر گذاشت. در سال ۲۰۱۴ ، سرانه تولید ناخالص داخلی کره جنوبی ۴۰ برابر کره شمالی بود.

قبل از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، تمرکز کار کره شمالی در سیستم اقتصادی متقابل صنعت نساجی بود. در دهه ۱۹۷۰ صنعت نساجی کره شمالی نسبت به چین توسعه یافته بود. در آن زمان ، چین نیاز به اعزام دانشجویان خارج از کشور برای مطالعه صنعت نساجی در کره شمالی داشت ، بنابراین انتشار چنین بروشورهای مد یک پدیده طبیعی بود.

فقط به عکس ها نگاه کنید و بگویید که این مد کره ای است. مردم آن را باور دارند. به نظر می رسد کره شمالی بیشتر از چین توسعه یافته و اصلاحات و گشایش هایی را انجام داده بود. به لطف ارتباط متقابل اقتصادی اتحاد جماهیر شوروی ، شرایط توسعه اقتصادی کره شمالی حتی بهتر از شرایط چین بود. در آن زمان آسمان کره شمالی بسیار آبی بود ، آب بسیار تمیز بود ، و مردم بسیار غنی بودند.

در سال ۱۹۸۶ ، هیئتی به سرپرستی وانگ منگ ، که وزیر فرهنگ بود ، از کره شمالی دیدار کرد و دریافت که مردم کره شمالی به طور کلی از چین لباس های بیشتری دارند و تولید فیبر آنها بسیار بهتر از چین است. در سال ۱۹۸۴ سیل در کره جنوبی رخ داد که ۲۰۰۰۰۰ نفر را تحت تأثیر قرار داد. کره شمالی به کره جنوبی ۵۰۰۰۰ تن غلات و ۵۰۰۰۰۰ قطعه پارچه کمک کرد. در آن سال ، میزان تولید غلات کره شمالی از ۱۰ میلیون تن فراتر رفته بود.

در اواخر دهه ۱۹۶۰ ، تمام مناطق روستایی کره شمالی برق دار شد. در اواخر دهه ۱۹۷۰ ، کره شمالی به خودکفایی در مواد غذایی رسید. در اوایل دهه ۱۹۸۰ ، ۷۰٪ از کل سطح زیر کشت کشور آبیاری و ۷۰٪ کار کشاورزی نیز مکانیزه شد. در سال ۱۹۸۵ ، کل تولید غلات کره شمالی برای اولین بار از ۱۰ میلیون تن فراتر رفت و خودکفایی و صادرات جزئی را تحقق بخشید. با توسعه سریع اقتصاد ، سرانه تولید ناخالص داخلی کره شمالی ، طول عمر و میزان سوادآموزی بسیار بهبود یافته است. از سال ۱۹۷۹ ، آموزش رایگان و سیستم پزشکی رایگان برای تهیه لباس ، لباس زیر ، کفش و سایر ملزومات برای کلیه دانش آموزان از دبستان تا دانشگاه و کودکان مهدکودک اجرا شد. به طور کلی ، کره شمالی در سال ۱۹۷۹ یک کشور شبه مدرن بود.

البته کره شمالی به سیستم اقتصادی و تجاری اتحاد جماهیر شوروی و نفت بسیار وابسته بود. بنابراین پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی – اگر کره شمالی نمی توانست نفت ارزان بخرد – قادر به تولید برق در مقیاس بزرگ نبوده و بدون کمک سایر کشورها دچار قحطی می شد.

مهلک ترین چیز این است که کره شمالی سیستم کامل صنعتی خود را نداشت. این کشور از منابع غنی زغال سنگ و نیروگاههای آبی برخوردار بود ، اما سیستم صنعتی مبتنی بر صنایع شیمیایی زغال سنگ و نیروگاه زغال سنگ تأسیس نکرده بود و به شدت به نفت خارجی وابسته بود. در زمینه صنعتی ، کره شمالی فقط بر توسعه صنعت نساجی سبک تمرکز داشت.

پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، اقتصاد کره شمالی در رکود قرار گرفت و وارد دوره “مارس سخت” شد. پس از تحریم توسط کشورهای غربی ، اقتصاد کره شمالی سقوط کرد ، همراه با سالها عدم موفقیت در کشاورزی. در اوایل دهه ۱۹۹۰ کره شمالی در قحطی جدی سقوط کرد.

فروپاشی اقتصاد اجتماعی گاهی ناگهانی است. در دهه ۱۹۸۰ کره شمالی کجا ایستاده بود؟ لبه پرتگاه کاهش سطح زندگی در دهه آینده

نبود ظرفیت برای خرید مواد غذایی و کود ، همراه با عدم رسیدگی دولت ، منجر به کاهش قابل توجهی در تولید مواد غذایی شد. بین سال های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۶ ، تولید مواد غذایی ۶۰ درصد کاهش یافته است. با توجه به این امر ، دولت کیم ایل سونگ مردم را به کار در مزارع تشویق می کرد ، بنابراین برای افزایش نیروی کار ، و کمپین “خوردن فقط دو وعده غذایی در روز” را برای کاهش تقاضای غذا انجام داد ، اما اینها اقدامات برای جلوگیری از کاهش مداوم ذخایر مواد غذایی فایده ای نداشت.

از آنجا که کره شمالی کشوری بسیار بسته ای بوده و هست ، شناختن تعداد تلفات در این رویداد دشوار است. طبق برآوردهای مختلف، تعداد کشته شدگان از ۲۴۰۰۰۰ تا ۳۵۰۰۰۰ متغیر است. بیشترین علل مرگ ، گرسنگی یا سوء تغذیه است. اوج مرگ و میر  در سال ۱۹۹۷ ظاهر شد.