چرا بعد از غرق شدن تایتانیک ۷۳ سال طول کشید تا در اقیانوس پیداش کنند؟

گاهی اوقات انسانها میخواهند با خدا کُشتی بگیرند [محسن قرائتی] اما با خدا نمیتوان لج کرد. هرکس بخواهد با خدا لج کند وارد بازی بسیار خطرناکی شده که برنده و بازنده آن از ابتدا مشخص است. به عنوان مثال زلیخا میخواست رابطه اش با یوسف مخفیانه باشد. پشت هفت در پنهان شد. با خدا لج کرد! خدا هم طوری رسوایش کرد که دیگر نتواند در مصر سر بلند کند. یا بعضی آدم ها بچه نمی آورند که توی دردسر نیفتند. میگوید یک بچه کافی است. اما خدا مثلا همان بچه را چنان مریض می کند (برای امتحان) که به اندازه ۱۰ بچه اذیت شوند. شاید بشود گفت ماجرای تایتانیک هم از همین دست کشتی گرفتن ها بود.

آقای توماس اندروز طراح این کشتی بزرگ بخار پس از ساخت آن نه تنها ان شا الله نگفت! ( که البته قاعدتا نباید میگفته و ما چنین انتظاری از ایشان نداشتیم! ) بلکه حتی با کمال غرور و گستاخی برگشت و گفت:

” حتی خدا هم نمیتواند این کشتی را غرق کند! “

( میگویند این جمله روی کشتی نیز نوشته شده بود ) البته بیچاره میخواسته از کشتی اش تعریف کند و بگوید که خیلی محکم و استوار است. اما با این جمله احتمالا به طور نا خواسته وارد بازی مذکور با خدا شده و کار را خراب کرده است. از قضا همانطور که میدانید این کشتی در اولین سفر خود در ۱۵ آوریل ۱۹۱۲ بر اثر برخورد با کوه یخ غرق شد و از ۲۲۲۴ نفر مسافری که سوار بر این کشتی به سمت آمریکا میرفتند تنها ۷۱۰ نفر نجات یافتند و ۱۵۱۴ نفر دیگر ( از جمله خودآقای اندروز ) به اشکال مختلف جان باختند.

صحنه معروف فیلم  تایتانیک  اثر “جیمز کامرون”

و اما برویم سراغ فیلم که شما هم حتما آن را دیده اید و میدانید شاهکاریست با نویسندگی و کارگردانی جیمز کامرون. امیدوارم به من نخندید اما خود من تا همین چند وقت پیش این فیلم را ندیده بودم. راستش را بخواهید یک جور هایی از دیدن آن میترسیدم و دلم نمیخواست آن را ببینم. تصور میکردم تماشای داستانی که انتهای آن مشخص است لطفی ندارد. حتی خیلی وقت پیش به صورت تصادفی صحنه های آخر این فیلم را در تلوزیون دیده بودم. جایی که تعداد زیادی از مردم در حالی که جلیقه ی نجات بر تن داشتند و روی آب شناور بودند از سرما یخ زدند. صحنه وحشتناک و دلخراشی بود. برای همین چون آخر فیلم را دیده بودم از دیدن آن فرار می کردم. اما این اواخر قسمت هایی از آن را در اینستاگرام دیدم و ترقیب شدم که حتما آن را کامل ببینم و بالاخره این کار را کردم.

به نظر من داستان تایتانیک، داستان زندگی بشر است! تدایی کننده قدرت بی انتهای خالق بزرگ در برابر قدرت ناچیز یا بهتر است بگویم ناتوانی مخلوق است. حتی صحنه های غرق شدن کشتی من را به یاد آیات قیامت در قرآن می اندازد. زمانی که همه چیز درهم و برهم میشود و اوضاع کاملا از دست آدمیزاد خارج است. کشتی بزرگی به نام زمین که آنرا به طبقات اجتماعی با عنوان فقیر و غنی تقسیم کرده ایم ( مانند قسمت درجه۱، ۲ و ۳ در کشتی ) عاقبت به کوه سرنوشت برخورد خواهد کرد. آن زمان است که تنها و تنها خدا برای انسان باقی میماند و هرکه را بخواهد نجات خواهد داد.

در زمان حرکت کشتی مردم با شادی برای آشنایان خود دست تکان میدادند و خوشحال بودند از این که اولین مسافران تایتانیک هستند اما چه کسی می دانست که آخرین مسافران نیز خودشان هستند؟! چه کسی فکرش را میکرد که این کشتی غرق نشدنی آخرین سفر زندگی آن ۱۵۰۰ نفر را رقم خواهد زد؟! پسرک فقیر داستان ما وقتی بلیط ها را در شرط بندی برد از کجا میدانست یخ زدن در اقیانوس اطلس را برنده شده یا ملاقات با اولین و آخرین عشق زندگی اش؟! یا آن مرد خوش اقبالی که به خاطر از دست دادن بلیط هایش خود مشغول خود خوری بود، کجا فکرش را میکرد که از تجربه ی حادثه ای مرگ بار جان به در برده؟! و اینجاست که جناب حافظ می فرمایند:

” باشد اندر پرده بازی های پنهانن غم مخور! “

به عنوان یک مخاطب معمولی که حتی فیلم های زیادی هم ندیده عقیده دارم آقای کامرون خواسته یا ناخواسته به زیبایی این مفاهیم را در اثر خود گنجانده بود. مثلا وقتی که ملبانان با نا امیدی منور های خود را به سمت آسمان شلیک می کنند، کافیست شما کمی از کشتی دور شوید و از آنجا به کوچکی آن کشتی بزرگ غرق نشدنی و نقطه ای که مانند یک ستاره در دور دست ها روشن و خاموش میشود پی ببرید! همچنین میتوانید پستی و رذالت بعضی انسانها برای کمی بیشتر زنده ماندن و در مقابل فداکاری بعضی دیگر را برای نجات جان همنوعان خود در کنار هم ببینید.

هرچند بعید میدانم کسی باشد که هنوز این فیلم را ندیده اما حتی اگر یک درصد هم مثل من تا کنون نتوانسته اید این فیلم را ببینید یا فکر میکنید آخر داستان مشخص است و این کشتی به هر حال غرق خواهد شد به شما اطمینان می دهم که تایتانیک ارزش یک بار دیده شدن را دارد. همانطور که زندگی ارزش یک بار تجربه کردن را…