چطوری عکس کهکشان راه شیری رو میگیریم وقتی خودمون داخلش هستیم؟

زمین در فاصله ی ۲۷۰۰۰ سال نوری از سیاهچاله ی مرکز کهکشان راه شیری قرار دارد. برای کسی که در منظومه ی شمسی قرار دارد، گرفتن عکسی از کل کهکشان راه شیری غیرممکن است. این مسئله مثل این می ماند که وقتی در ماشینمان نشسته ایم، سعی کنیم از بیرون آن عکس بگیریم. اگر بخواهیم دوربینی به خارج از کهکشان بفرستیم تا عکسی برای ما بگیرد، هزاران سال طول می کشد که عکس گرفته شده به دست ما برسد!

متاسفانه من باید به اطلاع شما برسانم که اغلب عکس هایی که تاکنون از کهکشان محل سکونتتان دیده اید، ساختگی هستند! البته این عکس های ساختگی بی پایه و اساس هم نیستند. دانشمندان با بررسی چگالی اتم ها و یون های هیدروژن و همین طور بررسی مسیر گردش ستاره ها، به این نتیجه رسیده اند که کهکشان ما از نوع کهکشان مارپیچی است. از طرفی دیگر محققان با مشاهده ی کهکشان های مارپیچی همسایه، می دانند که یک کهکشان مارپیچی چه شکلی است. ستاره شناسان با استفاده از این اطلاعات، توانسته اند تصاویر نسبتا دقیقی از کهکشان راه شیری به دست بیاورند، اما هیچ کدام از این تصاویر، عکس نیستند.

هر بار که ما به آسمان نگاه می کنیم، می توانیم بخشی از کهکشان راه شیری را ببینیم. هر ستاره ای که با چشم غیرمسلح قابل رویت باشد، در کهکشان راه شیری قرار دارد. دید ما به کهکشان راه شیری مثل این می ماند که از لبه ی یک بشقاب به مرکز آن نگاه کنیم. به خاطر این که ما تقریبا در لبه ی کهکشان راه شیری قرار داریم، می توانیم بیشتر قسمت های کهکشان را ببینیم. بعضی ها با عکس گرفتن از قسمت های مختلف کهکشان راه شیری پانورما های بسیار زیبایی از آن درست کرده اند.

در شرایط مناسب، حتی کمان مرکز ستارگان راه شیری هم با چشم غیر مسلح قابل رویت است. البته اگر آلودگی هوا و آلودگی نوری امان بدهند! آلودگی نوری به روشن شدن بیش از حد محیطی بر اثر نور های مصنوعی می گویند. در شهر های بزرگ که شب ها چراغ های زیادی در آن ها روشن هستند، نه تنها نمی شود مرکز کهکشان را دید، بلکه اکثر ستاره ها هم قابل رویت نیستند. اقیانوس و بیابان و کوه های بلند، بهترین مکان برای دیدن کهکشان هستند. اگر راهتان به هر کدام آن ها افتاد، حتما دوربین با خودتان ببرید. شاید شما یکی از بهترین عکس ها را از کهکشان عزیزمان بگیرید!